#117 zwanenzang

@GameAlien, ik vind het moeilijk een reactie te geven omdat je tekst afleidt. En dit komt voor mij omdat je woorden uit elkaar trekt - zoals meerstemmig en regenbui - een werkwoord niet goed vervoegt - versnelt - kort op elkaar twee keer langzaam gebruikt voor hetzelfde, en voor mij onlogische dingen zegt. Zoals het gebruik van terwijl tussen kraken en doormidden breken. Ook een bos en dan een meer, verrukt zijn en dan in ijskoud water, eerlijk gezegd, ik kan het niet volgen. Laat je er vooral niet van weerhouden een volgende keer een spetterende tekst te plaatsen. Succes!

Dag GameAlien, ik vind het jammer dat je tekst niet voldoet (in mijn ogen) aan het werkelijk mooie idee. Probeer eens een heleboel woorden en zinnen te schrappen en haal er de spelfouten uit, dan kan het een pareltje worden. Overtollige woorden en zinnen schrappen is wat je hier op SOL (SchrijvenOnLine) voornamelijk en als eerste leert. Bijv. hij versnelt ipv versneld. :)

GameAlien, zoals hierboven al gezegd, het idee is er. Ik voel de betovering tussen de letters, maar om deze er goed uit te krijgen zal je wat moeten herwerken. Probeer hetzelfde woord ook geen twee keer te kort na elkaar te gebruiken bijvoorbeeld: ...het is bijna niet te horen Het is prachtig om te horen. Veel succes!

hoi, sorry voor de late herschrijving, misschien willen jullie het nog even lezen. is het zo beter? Hij kruipt nog dieper in zijn jas. De wind speelt met zijn haren. Hij loopt stevig door. De takken onder zijn voeten gewicht breken doormidden. Het is alsof de wind zachtjes begint te zingen. Eerst heel zacht, het is bijna niet te horen. Hij staat stil en luistert naar de zuivere noten. Het volume neemt steeds meer toe. Vrouwen die meer stemmig zingen. Hij sluit zijn ogen. Het is alsof de sterrenmacht boven hem zingt. Ze belichten zijn pad. Boslucht vult zijn longen. De geur net na een regen bui, gebracht door een zachte frisse nachtwind, dringt zijn neus binnen. Hij laat een zucht van verrukking ontsnappen. Dromend staart hij naar de nachtlucht. De sterren beginnen te draaien. Hij wordt steeds kleiner en kleiner lijkt het wel. De nacht slokt hem op. Langzaam zet hij zijn ene voet voor zijn andere. Langzaam komt hij in beweging. De muziek klinkt nu duidelijk. Dan ziet hij ze, de vrouwen badend in het meer. De volle maan accentueert hun naakte lichamen. Hun golvende lange haren versieren hun schouders. Hun verschijningen schitteren als sterrenlicht. Een ongekend diep verlangen borrelt bij hem om hoog. Hij versneld zijn tempo. De vrouwen zingen door. De afstand tussen hen wordt steeds kleiner. Zijn voeten raken het ijskoude water. Dan schrikt hij. Alsof hij wakker wordt geschud uit een nachtmerrie. Dit ene moment is genoeg om het te beseffen. Hij moest weg! Het water spat op als hij wegrent. Weg van de vrouwen. Maar hij komt niet ver. Het wordt zwart. Het laatste wat hij ziet zijn de sirenes, zingend zijn ondergang te gemoed.