Ze kijkt omhoog en ziet iets wonderbaarlijks in de wolken. Het is het gezicht van haar man. Langzaam knippert ze met haar ogen. Hij is het echt! Dit is niet te geloven! ‘Was je nog maar hier’, fluister ze zachtjes. ‘Ik mis je’, zegt ze. Dan blaast ze hem een kushand toe. Een brede glimlach verschijnt op haar gezicht. Nu merkt ze pas dat er iemand naast haar staat. ‘Heb je dat gehoord?’ vraagt ze aan de vreemdeling. ‘Ja, sorry!’. Hij grijnst. ‘Je had het tegen je man hé?’. ‘Hij is dus overleden!’. ‘Ja’, weet ze alleen uit te brengen. Haar keel word droog en ze moet even slikken. ‘Sorry’, zegt hij weer. ‘Ik wilde je niet van streek maken’. ‘Het gaat wel weer’, zegt ze. ‘Het blijft moeilijk, maar gelukkig heb ik hem weer even gezien’. ‘Dat deed me goed’. ‘Dat zag ik’, je straalde helemaal’. Hij wou nog zeggen dat hij die lach zeer aantrekkelijk vond, maar hij hield zich in. Wat een beeldschone vrouw, denkt hij nog steeds. Ze ziet hem kijken. ‘Wat is er?’, vraagt ze. ‘Je bent zo’n mooie vrouw!’. ‘Hoe kan ik nou niet naar je kijken!’. ‘Mijn blik trekt gewoon naar je toe’. ‘Nou zeg, Ik ben geen kijkobject!’, flapt ze eruit. Ze schieten samen in de lach. Dan is het even stil. Hij neemt het initiatief en vraagt haar of ze misschien zin heeft om een bakje koffie met hem te drinken. ‘Bah! ‘, zegt ze. Diep teleurgesteld staart hij voor zich uit. ‘Jammer’, zegt hij. ‘Sorry, ik lust geen koffie’, zegt ze. Hij lacht weer. ‘Thee dan?’, stelt hij voor. ‘Ja, graag’, zegt ze. ‘Oké, ik weet al waar we naartoe gaan’. ‘Waar gaan we dan heen?’. ‘Laat je verassen!’. ‘Oh, je bent een mysterieuze man!’.