#117 De laatste herinneringen

Het gevoel van de koude vloer door het tapijt heen. Doorbroken door de hitte van de avondzon op haar rug lag ze op haar buik te luisteren naar de verhalen van grootmama. Ze keek naar het ronde woonkwartier om hen heen. Het ene ronde raam, ze zag de ondergaande rosékleurige zon nog net boven Olympus Mons uitpiepen. Daarnaast de luchtsluis die ervoor zorgde dat de spaarzame zuurstof niet verspilt werd. Een paar oude foto's op het buro. Nog even, dan was het weer donker, en zou het gezoem van de terraformingmachines weer starten. De terraforming van Mars was nog niet voltooid, maar er groeiden al wel speciale bomen, die heel snel voor veel zuurstof zouden zorgen. Ze woelde met haar handen door het tapijt. Ze rook eraan, en dacht de geur van grootmama's koeien te ruiken. Ze nestelde zich weer languit op het hoogpolig tapijt en luisterde met haar ogen dicht. Grootmama was oud. Zij was nog op Aarde geboren, net voor de Cataclismen. "Ik had altijd dieren om me heen, we woonden op een boerderij in het midwesten." klonk de krachtige stem van grootmama. "'s Morgens molk ik de koeien, en 's middags zorgde ik samen met mama voor onze moestuin. Hmm, de geur van verse groenten, de warme zon, de natte aarde als het geregend had. Ik zie onze ouwe kat nog met een muis in haar bek lopen. Ja, ik mis zelfs de geur van koeienstront" verzuchtte grootmama. Er blonken tranen van heimwee in haar ogen. "Ik moest naar school, in de stad. Vreselijk vond ik het daar. Zoveel gebouwen en mensen bij elkaar, het gekrioel, dat kon niets goeds betekenen. Ik kon er m'n kont niet keren"... "Totdat die beesten kwamen!" riep grootmama met haar dragende stem, die het meisje tot diep in haar buik voelde.