Brussel Ik was nog jong en ging met hem mee naar Brussel. Hij moest overdag werken, maar ’s avonds zouden we bij ‘Chez Leon’ mosselen gaan eten. Ik besloot om in mijn eentje de stad te verkennen. Het motregende. Toch dwong ik mezelf om de tram richting centrum te nemen. De stenen van de Grote Markt glommen, de winkels waren te prijzig voor mijn beurs, de terrassen waren leeg en Manneke Pis was niks aan. Ik besteedde een tientje aan een doosje Leonidas-bonbons, liep verder, doelloos door de grijze dag en vrat mijn miezerige gevoel weg door af en toe een bonbon in mijn mond te proppen. Ik passeerde een kerk. De deur stond open en er klonk middeleeuwse muziek. Ik ging naar binnen en schoof stilletjes een bank in bij een kleine nis met kaarsjes. Ik viste nog een bonbon uit het doosje. Ik verslikte me, dwars door de ernstige muziek heen. Schuldbewust keek ik om me heen. Er was niemand. Alleen de kleine Madonna in de schaduw van de nis keek me sereen aan. Ja ja, jij had Jozef die voor je door het vuur ging, dacht ik jaloers. Ik ben een reservevrouw, eentje voor ‘erbij’. Ik mag stiekem mee naar Brussel, waar niemand ons kent. Heilig hè? Een heilig boontje in de kerk. De Madonna was zwart. Een zwarte Madonna, die zie je niet vaak. Ik stond op en bekeek haar van dichtbij. Ze lachte naar me. Onzin natuurlijk, maar ik vond het toch een kaarsje waard. Toen zag ik haar naam. Dit kon geen toeval zijn! Was er dan toch iemand die me begreep? Help me om sterk te zijn, bad ik vanbinnen. Toen offerde ik een grote witte bonbon aan haar. Tot ziens Maria Magdalena, zei ik zachtjes, ik ga naar huis.