#117 De lijdensweg

Ik stapte de donkere kerk binnen, op deze plek moest ik zijn. Een complete duisternis viel over mij heen. In de verte hoorde ik een prachtig gezang, een haarscherpe vrouwenstem. Voor me verscheen een pad van kaarsen. Ik volgde, de stemmen werden luider. Langzaam maar zeker kon ik een groep mensen in witte kledij in een kring zien staan. Met een opengeslagen boek in hun handen keken ze naar beneden en zongen ze. Door het gezang werd ik naar het midden van de kring geleid. Wat gebeurde er? De stemmen stierven langzaam weg in de duisternis, de kaarsen gingen uit. Ik zag niets meer. Toen was er een stem, een luide, zware mannenstem. Een stem die zo hypnotiserend, bedwelmend werkte dat ik bijna in slaap viel. Die stem was mijn meerdere, ik moest doen wat die stem mij zei. ‘Vandaag zijn wij bijeengekomen, om deze Frank de Goede in te leiden.’ Ik had geen idee waar de stem vandaan kwam. Ik keek om me heen, maar overal waar ik keek zag ik dezelfde donkerte. ‘Gij zult bij deze gemeenschap komen, gij zult met ons deze wereld een betere maken. Gij doet, zoals wij, zoals ik, het vertel.’ ‘Jawel, mijn meester.’ Wat bezielde mij? Was het die stem? ‘Niet iedereen heeft het recht om bij deze gemeenschap te komen. Alles wat wij hier doen moet geheim blijven. Gij zult daarom een laatste test voorgelegd krijgen. Een test die uw volledige trouw aan ons moet tonen. Het is geen simpele taak, maar ieder in deze groep heeft voldaan. Gij zult een mens, naar onze keus vermoorden en het lichaam hier brengen.’ De stem noemde een naam, luid en duidelijk. ‘Jawel, mijn meester.’ In de greep van de stem liep ik naar buiten, om mijn taak te volbrengen.