De bel gaat vandaag al voor de vijfde keer. Anna zucht en kijkt nog gauw even in de spiegel. Haar wilde krullen zitten in een wrong vast onderaan haar nek. Haar zwarte kledij en witte schort zijn onberispelijk. Met lood in haar schoenen klopt ze aan voor ze binnengaat. Een scherpe ‘ja’ klinkt achter de deur. Anna gaat binnen, sluit zachtjes de deur en wacht met gebogen hoofd. ‘Anna, kom eens hier.’ Vrouwe Elaine zit op haar bed tussen een hele berg japons. Poeslief klopt ze op de rand van het bed. ‘Kom even zitten. Ik moet je iets vragen, liefje.’ Anna loopt aarzelend naar haar toe, mevrouw is te vriendelijk. Ze gaat zitten maar durft nog steeds niet opkijken. ‘Kind, kijk me aan als ik spreek!’ Haar scherpe stem gaat door merg en been. ‘Ik heb je gebeld omdat ik in deze berg japons mijn lievelingsexemplaar niet terugvind. Je weet wel, die groene.’ ‘Ja mevrouw, dat kan, ik heb hem naar de kleermaker gebracht. De naad was gescheurd.’ Anna kijkt naar haar handen. ‘Dat is vreemd, ik had hem enkel aan voor het diner vorige week en ik herinner me helemaal niet dat er iets mee gebeurd is. Vertel op, wat heb je mispeuterd?’ ‘Ik heb hem per ongeluk beschadigd tijdens het opbergen, het zal nooit meer gebeuren, mevrouw.’ ‘Anna, dit is al de vijfde keer dat ik een japon niet terugvind als ik hem nodig heb. Ik ga met de huishoudster overleggen welke straf je verdient.’