# 116 Veronica

Ze keek op de klok. Zes uur. Na de vertrouwde stem van Rob Out, a Whiter Shade of Pale van Procol Harum, het Wilhelmus en het tikken van de klok hoorde ze een indringende fluittoon. De stilte die daarop volgde was enorm. Tranen rolden over Gerda's wangen. Haar leven was voorbij. En wat had ze nu nog aan haar transistorradio? Ze trok een pluk tabak uit het pakje Samson, haalde een vloeitje uit het Mascottedoosje en rolde met trillende handen een shagje. Voor ze de sigaret aanstak, schoof ze het zelfgemaakte macramé armbandje rond haar pols iets omhoog. Ineens baalde ze dat haar moeder niet, net als die van haar vriendinnen, gewoon thuis was. Waarom moest haar moeder zo nodig werken? Ze was er nooit wanneer zij uit school kwam. Nijdig nam ze een paar trekjes van haar peuk, rookte hem op tot ze haar vingers bijna verbrandde en drukte hem toen uit in de grote staande asbak. Ik ga naar Willemien, besloot ze. Ze verliet het huis, pakte haar fiets uit de schuur, trapte op de pedalen en schoot rakelings langs een vrouw met krulspelden in het haar. 'Ze lijkt wel iemand uit Coronation Street.' Ze hoorde het moeder zo zeggen. Even vergat ze het drama rond Veronica. Bij het huis van Willemiens ouders zette ze de fiets tegen een hekje en liep via de achterdeur naar binnen. 'Volluk,' riep ze en stapte de kamer in. Gelukkig, Willemien was thuis. Huilend vielen ze elkaar in de armen.