‘Ik haat reinheid, ik haat goedheid, ik wil niet dat er ergens iets van deugd bestaat. Ik wil dat iedereen verdorven is tot op het merg.’ Juf Ellis knikte en was bijzonder onder de indruk. ‘Prachtig je gevoelens verwoord, Justin. Kijk klas, door de sterke toon en overtuigingskracht laat Justin zijn Haat doorschijnen. Ik weet dat het pas onze eerste schoolweek is, maar ik ben trots wat jullie al hebben laten zien. We hebben nog tien minuten. Nog eentje.’ Juf Ellis’ scherpe blik scande de strakke gezichten van de pre-tieners. Iedereen netjes in pak, zoals Het Alle overziende Orgaan het wil. In het hoekje van de klas zag ze Maribel Frederiksen naar buiten turen. ‘Maribel!’ Maribel schrok uit haar dagdroom. ‘Ja, kom maar naar voren.’ Voorzichtig stond Maribel op en liep naar voren. De juf gebaarde dat ze kon beginnen. ‘Ik heb best een hekel aan alle geloofsovertuigen en iedereen die daar aan mee doet.’ Ze aarzelde een beetje. ‘Geen hekel, Maribel, haat! Je hebt haat tegenover Het Geloof, leugenaars zijn het.’ ‘Sorry, Juf Ellis, maar ik denk niet dat ik het kan. Ik heb geen haat tegenover mensen die Geloven.’ Het bleef even stil. De klas keek stoïcijns richting Maribel. De intercom begon te kraken en een autoritaire stem beval Maribel om naar het kantoor van de Rector te gaan. Ze wist wat dit betekende. ‘Nee, niet de Rector! Ik haat Het Geloof, juf Ellis, ik beloof het u.’ Juf Ellis hield haar hoofd laag. ‘Men zal zijn consequenties moeten accepteren, zo is het geschreven.’ Maribel verliet zwaar snikkend het lokaal. Er werd geen compassie getoond in de klas. De bel ging. ‘De opdracht voor volgende week is duidelijk? Hoe gebruik ik haat om mijn ouders uitelkaar te drijven.’ De jongens en meisjes van klas CRM 114 knikten. ‘Succes bij Narcisme van Meester Wolfgang.’