I'm telling you stories, trust me. - uit The Passion van Jeanette Winterson Ik vertel je verhalen, geloof me. Verhalen over de liefde. Hoe ze als een meermin uit de zee kwam en mijn hart roofde, bijvoorbeeld. Of hoe ze verdween als een dief in de nacht. Mijn hart nam ze mee. Ik vertel je verhalen over de oorlog. Over de barre tocht door het winterse land, de honger, de stervenden. Over de keizer in zijn purperen tent, die dagelijks twee gebraden kippen at. Of over de koksmaat, de man zonder hart, die argeloos een heldendaad verrichtte. Het zoetste verhaal is hoe ik haar terugvond. Het bitterste verhaal is hoe ik haar weer verloor. Wat wil je horen? ‘Zonder hart leef ik niet,’ zei ik. ‘Ik ben al jaren dood.’ ‘Je leeft! Je hebt de veldtocht overleefd, de keizer gered. Hofdames fluisteren je naam. Je kunt alles krijgen wat je wilt.’ Ze stond bij de balkonleuning en staarde over de stad en de zee. Het zonlicht gaf een gouden rand aan haar koperkleurige haar. ‘Jij bent alles wat ik wil.’ Ze draaide zich om en nam mijn handen in de hare. Ik voelde iets kloppen in mijn keel, in mijn borst, mijn buik. Toen liet ze me weer los en het kloppen verdween. Haar stem was onvast. ‘Ik kan niet. Ik moet … Mijn vader heeft besloten. Er is een huwelijkscontract.’ Ik greep haar vast en trok haar naar me toe. ‘Geef me dan je hart. Ik kan alles aan, als ik maar weet dat jij de mijne bent.’ Woest duwde ze me van zich af. ‘Begrijp je het dan niet? Mijn hart is altijd van jou geweest! En nu is het te laat.’ Ze rende naar binnen. Ik luisterde naar haar driftige voetstappen en de dreun van de kamerdeur. Toen was ik alleen op het balkon. Mijn hoofd bonsde.