'U bent niet gewend aan hoge hakken.' Smalend kijkt de man op me neer, minachting dreunt door in zijn woorden. Bespottelijk, hoe hij de neerbuigende conclusie trekt. Hij moest eens weten hoe mijlenver hij naast de waarheid grijpt. Mijn stilettohakken zijn mijn tweede natuur. Zoals het hoort. Iedere dame die een beetje eigenwaarde heeft, draagt rokken met supersplitten erin en daarbij horen pumps met torenhoge naaldhakken. Dat is geen onzin, dat is een feit. Het benadrukt de verleidelijke charme waardoor alle echte mannen als bosjes voor de dames vallen. Hij is overduidelijk geen echte, anders zou hij mij uit respect alleen al, de hand reiken om mij omhoog te helpen. Hij keurt me geen blik meer waardig en verdwijnt uit mijn gezichtsveld. Door de kokerrok lukt het me drie kwartier later pas om op te krabbelen. Met argwanende ogen bespied ik het oppervlak van de vloer. Egaal vlak, geen groefje te bekennen waar ik eventueel onnadenkend in zou kunnen trappen. Mijn schoen ziet er ook nog puntgaaf uit, het heeft dus ook niet met een gebroken hak te maken gehad. De conditie van mijn benen is meer dan goed, mijn enkels zijn in vorm, ik sta stevig in mijn schoenen. Door eliminatie van allerlei externe factoren, rest slechts één slotsom. Ik viel gewoon voor de ruigheid van een stuk zonder enige manieren. Ik ben een gevallen vrouw. Het is niet anders, mijn zelfvertrouwen heeft een enorme deuk opgelopen en blootsvoets vervolg ik mijn weg.