Ze is bang voor onze hond, als hij bij haar in de buurt dreigt te komen, maakt ze het uit de voeten. Haar angst maakt haar nog kwetsbaarder dan ze ogenschijnlijk al is. Haar man legt me uit dat ze PTSS heeft, ze is overal bang voor. Hij wil graag dat zijn vrouw onze hond aait, zodat ze over haar angst voor honden heen kan stappen. Haar man kent honden, hij weet dat ze geen kwaad doen. Belangstellend vraagt hij hoe de hond heet. Ik vertel dat de hond Bob heet. De vrouw wil Bob niet aaien. Er volgt een korte woordenwisseling tussen de man en vrouw. Onzeker loopt de vrouw op de hond af en ze raakt hem zachtjes aan. Een onzekere hand op het onstuimige lichaam van onze bastaard. Ze doet weer een aantal passen naar achteren. De man en vrouw hebben twee kinderen van vijfenhalf en zesenhalf, ze zijn nu niet mee boodschappen doen omdat ze niet met het hele gezin op de fiets passen. Boodschappen zijn niet goedkoop hier volgens de man. Ik vertel hem dat even verderop ook een Aldi en Lidl zijn. Budgetshopping. De vrouw valt plotseling op de grond, ze lijkt buiten westen te zijn geraakt. De man vertelt dat dit drie tot vier keer per dag gebeurt. Soms duurt het twintig minuten voordat ze helemaal bij is. PTSS is een moeilijke kwaal moet ik weten. De man gaat op de grond zitten en trekt de vrouw op zijn schoot en pakt haar stevig vast. Hij fluistert vreemde woorden in haar oor. Ik vraag of ik kan helpen. Niet op dit moment, op dit moment is dat niet nodig. De man zegt dat hij en zijn vrouw graag nog een keer met Bob en mij willen praten.