#114 de vrouw

Elke dag zie ik haar. Geen dag is hetzelfde, behalve haar kleding. Niet zelden zie ik dagen achter elkaar dat ze hetzelfde draagt. Wat wel dagelijks anders is, is haar gezichtsuitdrukking. De ene dag een diepe frons alsof ze zich zorgen maakt. De andere dag een verborgen glimlach of een oprechte schaterlach. Toch lachen haar ogen niet en ik weet niet waarom. Ik zie dat ze vermoeid is, inclusief ingegroeide wallen, toch zet ze vaak haar vermoeidheid opzij. Ze springt dan samen met haar dochter in de plassen of zoeken ze de mooiste stokken en stenen uit. Soms heeft de vermoeidheid de overhand en kan ze driftbui nummer 384 even niet meer aan. Machteloos staat ze dan aan haar dochter te sjorren. Of ze loopt gewoon weg. Als de peuter dan besluit om in de modder te gaan liggen staat het huilen haar nader dan het lachen. Kon ik dan maar even een arm om haar heen slaan en zeggen dat ze mag huilen. Dat het niet altijd even leuk is om moeder te zijn. Dat het een fase is waar ze over tien jaar om kan lachen. Naast een peuter zie ik ook een dreumes en een hond. De hond is lief, dat zie ik direct. De hond mag overal mee naartoe en klaagt niet als hij buiten op haar moet wachten. Hij negeert alles en iedereen en houdt zijn blik op de deur waardoor zij is verdwenen. Zodra hij haar ziet staat hij op en begint zachtjes te kwispelen. Hij is blij om haar te zien. Net zoals haar dochters ook vol liefde naar haar kunnen kijken. Ineens zie ik dat ze eenzaam is, haar hart schreeuwt om een beetje aandacht en om een vriendin. Het is dat ik haar ben anders wilde ik graag haar vriendin zijn.