#114 Altijd soldaat

Dinsdagmiddag, 13 september. Het was mooi weer. De zon scheen en verwarmde alle harten. Toch haastte iedereen zich over het station om net die ene trein nog te kunnen halen. Hij deed dat niet. Haasten kon hij al lang niet meer. Ooit was ook hij een van die jonge knapen die alsmaar rondrennen, alsmaar pronken in de hoop de blik van een meisje te vangen. Hij had het lichaam gehad van een man die veel trainde en de drang om de wereld te redden. Dat had hem ook doen beslissen om soldaat te worden. Het was een goede keuze geweest. Iets anders zou hij nooit beweren. De afloop was alleen niet zoals gehoopt, want tijdens een missie in Afghanistan werd hij slachtoffer van een bermbom. Het ongeluk overleefde hij, maar zijn leven was voorbij. Nu zat hij vast in het lichaam van een oude man. Een jonge geest die wilde rennen, vliegen, maar nu alleen nog met veel moeite en pijn met behulp van een stok kon voortschuifelen. Misschien had hij daar nog wel mee kunnen leven, als alle andere mensen er niet waren geweest. Ieder moment dat hij zijn huis verliet, kreeg hij al die blikken. Vol afgunst of, nog erger, medelijden. Ze zagen hem slechts als de littekens aan de buitenkant. Natuurlijk had hij ook littekens aan de binnenkant, maar niet genoeg om alleen nog maar dat te zijn. Dinsdagmiddag, 13 september. Opnieuw een dag dat hij alle blikken moest verdragen. Weer even het gedrocht zijn in hun freakcircus. Weer een dag dat ze konden staren naar degene die anders was. Degene die zijn leven had geofferd voor hun veiligheid, zelfs al wisten ze het niet. Dinsdagmiddag, 13 september. Weer een dag als alle andere.