Gehaast loop ik naar mijn auto. Door de regen van deze middag staat er een lange file en ik heb nog veel gepland. Terwijl ik mijn auto open, zie ik op een bankje verderop een jonge vrouw zitten. Er gaat een intense droefheid van haar uit, alsof ze net slecht nieuws gekregen heeft. Haar gezicht is bleek, haar roodomrande, gezwollen ogen verraden dat ze lang gehuild heeft. Ik ga naast haar zitten, het ongemak van de natte bank negerend. Plots gaat haar telefoon over, het duurt even voor ze in staat is op te nemen. ‘Hallo Ben?’ ‘Ik weet het niet, Ben, ik heb geen idee’ En ze begint opnieuw te huilen. Op dit moment staat voor haar de wereld stil. Waarschijnlijk heeft ze me zelfs niet opgemerkt. ‘Ik voel me zo leeg. Vorige week was alles nog in orde, ik begrijp het echt niet. Ik wil dit nooit meer meemaken, Ben, ik wil geen kinderen meer. Ik wil niet elke keer die pijn voelen.’ ‘Nee, dat weet ik, maar toch vraag ik me af wat ik had kunnen doen.’ ‘Ben, ons kindje is weg, begrijp je dat? Hoe kort ik nu ook zwanger was, het voelde wel als mijn kindje.’ ‘Ja, ik zal wachten.’ Met lege ogen staart ze voor zich uit tot er een rode auto voor ons stopt. Een jongeman met droeve ogen stapt uit, zij loopt naar hem toe. Het snikken begint opnieuw, alsof ze nooit meer zal kunnen stoppen. Met zijn armen om haar heen leidt hij haar zachtjes naar de passagierszetel en doet haar autogordel om. Ze rijden weg, een auto vol eindeloze droefheid om het verlies van hun kind. Ik sta op, mijn natte broek kleeft tegen mijn benen. Ik zie dat de plek waar de vrouw zonet nog zat, vandaag niet nat geweest is.