Het maakte niet uit welk jaargetijde het was. Het maakte niet uit of het snikheet was of juist sneeuwde. Elke keer als ik in de bus naar Groningen zat, zag ik hem zitten. Bij de laatste bushalte van het dorp. Een opmerkelijk oud mannetje. Meestal samen met een jongere vrouw waarvan ik vermoedde dat het zijn dochter was. Nooit stapten ze in. Nooit zag ik ze praten of lachen. Keken elkaar niet aan. Ze zaten enkel. Hun kleding was degelijk en ouderwets, alsof ze zo uit het voormalige Oostblok waren gekomen en nu op een bus zaten te wachten die hen weer verder zou brengen. Elke dag zaten ze daar. Weer of geen weer. Ik vermoed dat niemand anders ze ooit opgemerkt heeft, want ze straalden helemaal niets uit. En in de bus naar Groningen zijn zoveel meer dingen te doen dan te kijken naar een eenzame verschijning bij een verlaten bushalte. De Dochter, zo noem ik haar maar, was een vrouw van begin twintig schat ik. Die zoveel troosteloosheid belichaamde, dat je haar nooit zou herkennen aan haar gezicht, maar enkel aan haar verschijning. Haar Vader was een norse, oude man die me heet meeste deed denken aan een ontsnapte nazi kampbewaarder die nu in zijn dikke stoffen grijze jas en jachthoedje probeerde onder de radar te leven door zo min mogelijk op te vallen. Wat hun relatie nu ook precies was, het was in ieder geval duidelijk geen gelukkige. Geen wilde uitspattingen voor dit duo. Dat droop er wel vanaf. Een paar jaar heb ik ze zo zien zitten. Dag in, dag uit. Tot ze er niet meer zaten. Ineens uit mijn leven verdwenen. Mij achterlatend met een leegte en Heel Veel Vragen. Hoe durfden ze, dat Mannetje bij de bushalte en zijn dochter.