De bende van vijf Het ochtendritueel zit er weer op. Wassen, aankleden, ontbijten, brood smeren voor mee naar het werk en de dieren (twee honden en drie katten) aandacht en eten geven. De huisdieren vormen een belangrijk onderdeel van ons gezin. Een leven zonder ze is ondenkbaar. Of in ieder geval niet wenselijk. Ik open de voordeur en kijk achterom. Waarschijnlijk zucht ik ongemerkt heel diep, zoals ik tegenwoordig wel vaker schijn te doen. Ik werk nog niet zo heel lang bij mijn huidige werkgever en ik ben er nog niet helemaal van overtuigd dat deze baan nou echt is wat ik wil. Half omgedraaid bij de voordeur, tref ik wel een heel bijzonder tafereeltje aan. Normaliter zijn er altijd wel een of twee viervoeters die met me meelopen om mee naar buiten te gaan. Vooral deze tijd van het jaar: de zoete lucht van de bloesems, de druk kwetterende vogels, daar moet je toch bij zijn! Neus in de lucht, oren op scherp. Zo niet deze ochtend. Als een groep standbeelden staat de hele bende achter me in de gang. Alsof ik zojuist “Anna-Maria koekoek!” heb geroepen. Vier bruine ogen en zes groene kijken me aan. Ze kijken naar mij en zijn even niet met elkaar bezig. “Je hoeft toch niet te gaan. Blijf dan gewoon lekker bij ons!”, lijken ze te zeggen. Het lukt ze in ieder geval wel om me even te laten lachen. Dan stap ik de deur uit. De plicht roept. Op dat moment weet ik niet dat amper twee maanden later drie leden van dit harige gezelschap voorgoed uit ons leven verdwenen zullen zijn. Vertrokken naar de eeuwige jachtvelden. MvdH 14/09/16