Met een hoofd vol gebruikelijke zorgen kom ik thuis. Mijn jas hang ik aan de kapstok en mijn aktetas zet ik in de gang. Daar hoef ik twee dagen niet meer naar om te kijken. In de woonkamer geef ik mijn vrouw een kus. De kinderen krijgen een aai over hun bol. De geur die uit de keuken komt doet mij beseffen dat het eten bijna klaar is. Geroutineerd dek ik de tafel. Het tafelkleed. Dan de borden. Bestek. De glazen maken het af. De kinderen kijken nog even hun favoriete televisieprogramma. De jongste laat zich vallen en doet alsof hij pijn heeft. Ik trap er graag in en geef hem alle aandacht. Als ik de kaarsjes heb aangestoken zoek ik de juiste fles uit. De gebruikelijke zorgen hebben plaats gemaakt voor de vraag: rood of wit? Het wordt rood vanavond. Ik open de fles. Natuurlijk nog een echte kurk. Ik vul de glazen, terwijl vrouwlief een dampende pan op tafel zet. Ik pak mijn glas op en ruik eraan. Dan zie en voel ik het totale plaatje. In een sfeervolle met kaarsjes gedecoreerde woonkamer. Mijn prachtvrouw. Mijn geweldige kinderen. De geur van het eten. Zachtjes laat ik de rode wijn in het glas rond gaan. Dan neem ik een slok. Ik proef het weldadige gevoel. Alsof de wereld even stil lijkt te staan. Mijn mond vult zich met de smaak van weekend. Ik proef weekend. Aan tafel.