Moeder Teresa, nee, dat zeker niet.

De opdracht van deze week heeft me al wat slapeloze uurtjes bezorgd. Wanneer ik door mijn dagboek blader, springen de hoogtepunten en de dieptepunten van mijn leven eruit omdat ik de gewoonte heb, de data van goede dagen met groen te omcirkelen en de moeilijke dagen met rood. De heel diepe dieptepunten heb ik met zwarte inkt aangeduid. Ik zie dat de drie kleuren regelmatig opduiken. Als ik eens een ijverige bui heb zal ik eens een grafiekje opstellen. Uit één van de groene dagen moet ik dus kiezen. Ik merk op dat de geluksmomenten vooral met het ego te maken hebben. Een streling voor het ego. Complimenten, succes, het realiseren van mijn dromen en wensen. Hum, een Moeder Teresa ben ik niet, voor mij geen zaligmaking. Maar DE grote geluksmomenten hebben te maken met liefde, met menselijke genegenheid. Het zijn in de vrije natuur schijnt me ook gelukkig te maken. Eén datum springt boven alles uit. Het is al een tijdje geleden, maar in mijn herinnering was het gisteren. Mijn geliefde en ik waren door een kabelbaan hoog in de Zwitserse Alpen gebracht. Het uitzicht was adembenemend. Waar ik ook keek vonden mijn ogen ijskristallen, fonkelende diamanten, gebed in de besneeuwde bergtoppen die zich eindeloos, maar dan ook eindeloos uitstrekten onder een diepblauwe hemel. Het was fabelachtig mooi. Een sprookjesland. En daar mocht ik in staan! Ik voelde de warmte van een hand in mijn hand, ik voelde frisse lippen op mijn wang en toen ik mijn blik van de witte wereld afwendde, zag ik zoveel liefde in de ogen van de man naast mij dat ik wankelde van geluk. Terwijl we in de cabine van de kabelbaan terug naar de bewoonde wereld gleden, wist ik dat ik nooit meer dezelfde vrouw zou zijn.