(deze woorden kwamen eruit als vluchtige zomergedachten en ik heb er zelf geen uitleg voor. misschien is het ook niet nodig - het is een rommeltje en ik ben geen gedichtenmens) Een denken dat steeds lastiger wordt alleen lukt het me niet we leven continu in een huis van ijs onze warmte doet het smelten de hitte slaat tegen de muren worden we geplet als een mug ons lijden willen we niet we leven om te hopen met een verwachting die ten onder kan gaan in de bezemkast van ons bestaan we kunnen het niet aan ons leven, ons bestaan dat sneller raast dan we willen de kunst van het traag leven van het genieten van het genot zelf de koelte van het ijs de warmte van het zijn de duiven weten het wel voor je het weet valt hun warme drek in je ijs-gekoelde zomerdrankje