Hij viel. Ja, hij viel en we schrokken. Maar niemand was verbaasd. Iedereen was trots op die sterke man die weer opstond om zijn oefening af te maken. We wisten al dat hij een lichte blessure had, we wisten dat er veel druk was. Dus was het goed, het was niet erg. Hij is ook maar een mens. Deze reactie in scherpe tegenstelling tot hoe er gereageerd werd op die ene vrouw in het water. De Olympisch kampioene die net niet won. Die op een paar honderdste te laat aantikte. Dat vonden we teleurstellend. Dat de concurrentie sterker was geworden en het verschil minuscuul, vergeten we even. Als sporter ga je over de grenzen, niet alleen strijd je tegen de hele wereld, maar ook over je eigen grenzen. Behalve dat je beter dan de concurrenten moet presteren, moet je ook beter zijn dan je ooit bent geweest. Het allerbeste van jezelf laten zien en dan nog een stapje verder. Sneller lopen dan je ooit hebt gedaan, sneller lopen dan iemand ooit heeft gedaan. De beste van iedereen in de eeuwigheid. Eigenlijk moet je iets onmenselijks doen. Je bent de eerste, de beste. Jaren trainen voor dit moment, drie minuten presteren op de top van je kunnen. Wat heeft dit voor gevolgen? Kan een menselijk lichaam die volgende stap wel aan? Als je over je eigen grenzen gaat, kan dit natuurlijk gevaarlijk zijn. Een bocht verkeerd inschatten, omdat je risico's neemt. Met een blessure doorknallen. Jij moet boven alle verwachtingen uitstijgen. En als dat dan niet lukt, als je jouw partij verliest en teleurgesteld van de mat afstrompelt. Zoals ik, huilend voor de camera. Omdat je vier jaar lang 60 uur per week hebt getraind, allemaal voor deze drie minuten. Continue die grens hebt opgezocht en telkens verlegd, om vervolgens te verliezen op het belangrijkste moment van jouw carrière. En daar sta je dan, gefaald. Je hebt het niet gehaald, je bent niet beter dan wie dan ook ter wereld, dan wie dan ook ooit. Zelfs al ben je beter dan je ooit bent geweest, het was niet genoeg. Dan vergeten we je snel weer. Je bent ook maar gewoon mens.