Ondanks de zomerbries die over het Meer van Lugano stond, was haar lijf overspoeld met zweet. Zes kilometer afdalen van de berg had haar interne hitte niet kunnen indammen. Hoe had ze in hemelsnaam kunnen denken dat dit een goed idee was? Vorig weekend was er natuurlijk één geweest als uit een Boeket-reeks roman. Guitige Italiaanse ogen, het lichaam van een sportman, een zwoele nacht in de duinen van Zandvoort. Vanmorgen was ze echter geconfronteerd met de realiteit. Het sprookje was, zoals eigenlijk altijd, te mooi om waar te zijn geweest. Elke Romeo had haar teleurgesteld en dit exemplaar voldeed volledig aan de verwachtingen. Maaike was zelf verantwoordelijk voor de emoties die nu door haar lichaam knalden. Had ze geluisterd naar haar beste vriendin dan had ze nu niet hier maar thuis op haar spreekkamer in het regenachtige Nederland gezeten. Ze kon zich de waarschuwingen van Janneke nog levendig herinneren. “Je hebt hem gister opgepikt op het strand en weet niks van hem. Je bent gek dat je met hem mee gaat!” Haar hang naar intimiteit had echter andermaal gewonnen van het eerst nadenken en dan doen. Een verkoelende duik zou hopelijk helpen de wervelstorm in haar hoofd te doen stoppen. Ze nam een aanloop en sprong met een elegante boog in het water. De hoop op een positief effect op haar humeur werd echter abrupt teniet gedaan. De pijn die ze voelde als gevolg van het breken van haar beide benen was niet te harden. Verblind door woede had ze het waarschuwingsbord over de platen onder het wateroppervlak totaal gemist. Met moeite wist ze zich op de kant te trekken en haar telefoon te bereiken. Terwijl Maaike het nummer van Guillermo intoetste hoopte ze, tegen beter weten in, dat hij nog niet onderweg was naar zijn vriendin.