Hilde is medisch psychologe. Een begiftigd, welgemutste dame van middelbare leeftijd. Ze komt uit Gent en heeft hier een tweede verblijf. Ik ben een jongeman, een echt zeekind, steeds stil en naarstig werkend. Ik weet nog goed hoe ze ons kruidenierswinkeltje voor het eerst was ingevlucht omwille van de zinderende hitte buiten. Zij was in het zwart gekleed, de plooien van haar rok bewogen haast niet, de blouse was nauwsluitend. Haar gezicht gezond bruin, de neus, aan de zijkanten wat ingedrukt, eindigt rond en breed. 'In Gent verkopen ze chocolaatjes met passievruchtvulling. Verkopen jullie dat ook?' Meer uit interesse voor haar dan uit plichtsbewustzijn beloofde ik haar de chocolaatjes, zonder haar een datum te kunnen geven. Dit laatste deed ik bewust, om haar te doen denken dat ik het idee zou laten varen. Maar ik liet het idee niet varen. De chocolaatjes werden drie weken later door mij ontvangen. Niet veel later kwam Hilde binnen. Ze streek langs mij, ik nam haar zwijgend zachtjes bij de arm. Verrast bedankte ze me voor de attentie. We praatten nog even en niet eens over het weer, maar over onze verlangens en gedachten etc. Nadien gaf ze mij een kus en weg was ze. Op basis van deze verwikkeling droomde ik innerlijk een ganse dag weg en dit terwijl mijn collega's mij zagen zwijgen, mij hooguit eens hoorden puffen, mijn lichaam steeds agiel bewegend tot aan de magere tenen toe en het hoofd vaker wel dan niet vanaf de nek in een luide frigo verstopt.