#105 Horrorzomer

Het non-stop zweten had hem pijnlijke schrale plekken op zijn anus bezorgd. Zijn voorhoofd was compleet uitgedroogd, en voelde als een velletje schuurpapier. De drukkende, zuigende, vochtige hitte zorgde ervoor dat hij niet meer kon slapen, waardoor zijn hoofd werd gevuld door dikke mistbanken. Zijn geheugen was gewoon kapot. Helemaal weg. De snelweg bij zijn huis was er niet veel beter aan toe. Stilstaande auto’s tot ver voorbij de horizon, een eindeloze file. Een sterke rottingsgeur hing in de lucht, en hij was blij dat hij een gasmasker had opgedaan. Dan kon hij de lijken in de auto’s alleen maar zien, en hoefde hij ze niet te ruiken. Af en toe kwam hij nog eens andere mensen tegen. Kreeftrood, oogloos, compleet de weg kwijt. Ze schuifelden rond als achtergrondextra’s in een Italiaanse Zombiefilm. In de verte hoorde hij de laatste tonen van The Summer Of 69 van Bryan Adams, en een snelle rilling liep over zijn rug. Toen dat allemaal voorbij was, begon de DJ aan een onsamenhangend verhaal dat eindigde in een soort schizofrene woordsalade. Hij had blijkbaar ook last van de hitte. Hij naderde de auto waar de muziek uit kwam. Dood gezin, hun overblijfselen samengesmolten als een extra dikke gazpacho. Separatorvlees. Vanuit de kofferbak hoorde hij het onmiskenbare gehijg van een hond. Hij trok snel het breekijzer uit zijn plunjezak, en wrikte de kofferbak open. Het was een jonge Berner Sennen hond, prachtig exemplaar, maar sterk vermagerd. Hij kon de ribben zien. Zijn handen begonnen te trillen, en er ontsnapte een soort snik uit zijn keel. Hij haalde snel een drinkbak en een fles mineraalwater uit de zak. Hij tilde de hond voorzichtig op en liet hem de fles leegdrinken. Toen de hond klaar was, tilde hij hem weer op, en droeg hij hem mee naar huis.