#102

Zelfschoonmaak Sommige mensen wil je zelfs in een volgend leven niet meer tegenkomen, dacht Isidora. Ze bleef staren naar het sms-je van Emiel. De woorden zakten naar haar benen, sloegen tegen haar gehoor, ze tolde in het rond en ze plofte neer op de bank. Die losse woorden stelden niks voor, als je ze een voor een bekeek. Tezamen vormden ze een valse leugen, maar meesterlijk doeltreffend in al zijn onwaarheid. De takken van de bomen bogen diep door, wolken joegen langs de hemel. Daar had ze ook niets meer van te verwachten. Haar ouders waren dood en klaagvriendinnen had ze niet. Ze stond op en trok de luxaflex half dicht om het kale buitenlicht te dempen. Het koffieapparaat begon zijn rituele zelfschoonmaak. De herrie haalde haar uit de verdoving en ze schudde haar haar naar achteren. Ze haalde een paar keer diep adem en pakte een kopje van de plank. Terwijl het apparaat gewillig de bonen maalde overlegde ze bij zichzelf wat ze moest doen. Bellen? Of afwachten? Of niets doen, over zich heen laten komen zoals ze alle venijn van Emiel over zich heen had laten gaan. Reageren zou wellicht te veel eer zijn voor zo’n man. Ze staarde naar de witte muur van de woonkamer. Waarom kon hij het niet laten alles te besmeuren? Alle goede herinneringen moesten blijkbaar kapot en de slechte maakte hij nog erger, niets liet hij haar, zelfs de foto’s die ze nog had van hem zou ze nu gaan verscheuren. Walgelijk, dacht ze en wist in de verwarring niet goed of ze nu Emiel bedoelde of de bittere koffie die rauw op haar maag viel. Zes zou hun zoon nu geweest zijn. Buiten klonk het gerammel van een vuilniswagen. Ik moet nodig die muur eens schilderen, dacht ze en drukte op haar buik. Op haar mobiel tikte ze ‘jongen van zes’ in. Het scherm toverde tientallen kinderen vergezeld van honden, speelgoedgeweertjes en gelukkige gezinnen tevoorschijn. Ineens barstte ze in huilen uit.