Bert en Piet zijn sinds hun jeugd al vrienden. Bert is altijd een dromer geweest, hij wou altijd het waarom van dingen weten. Alleen weten dat iets op een bepaalde is, heet of werkt is niet voldoende. Hij wil begrijpen. Piet heeft hem altijd bewonderd hierom. Hij is nooit zo slim geweest als Bert, maar dat weerhield hem er niet van om op hem te willen lijken. Waar Bert door hoogbegaafd te zijn alles meteen begreep en alleen maar tienen haalde op school zonder er echt moeite voor hoeven te doen, deed Bert het door heel hard te leren en enorme doorzettingskracht. Opgeven kende hij niet. Ze volgenden dezelfde studies en ze solliciteerden allebei bij de NASA om te werken aan het project van een sateliet dat tot de uiterste hoek van ons zonnenstelsel moet gaan. Beiden werden ook uitgenodigd, maar al gauw zagen ze het talent van Bert. Bert kreeg ook alle kansen om zich te ontwikkelen, waar Piet steeds meer opzij werd geschoven. Bert verloor zichzelf ook hierin en vond het vanzelfsprekend dat hij de beste kansen kreeg. Hij kon eindelijk zijn dromen verwezenlijken en kreeg de mogelijkheid om zijn innerlijke drijfveer om alles te willen begrijpen en een rol van betekenis te kunnen spelen in de wereld te vervullen. Bert zag niet dat Piet hem niet meer kon bijbenen en naarmate de tijd verstreek vergat hij Piet zelfs. Piet heeft dit nooit begrepen, hoe kon zijn beste vriend hem vergeten, zo achteloos. Hoe kon Bert alles laten wijken voor het werk zelfs hun vriendschap. Piet besloot dat bij NASA blijven zou betekenen dat hij een blok aan het been zou zijn van Bert en nam ontslag. Bert heeft dit nooit gemerkt en heeft ook nooit meer contact gezocht met Piet.