Mijn armen zwaaien moeiteloos gracieus over mijn hoofd om dan eerst met het puntje van mijn vingers het wateroppervlak te doorbreken. Ik lijk te zweven. Het romige water dat langs mijn flanken streelt als een aanmoediging, Tik tegen de kant, een buiteling en dan dezelfde weg terug, opnieuw en opnieuw. Stilte, enkel de woorden van Yves, jij bent je eigen belemmering, je bent bang voor succes. Succes succes succes, en adem, succes succes succes en adem, tik, buiteling en terug. Ik was bijna boos op hem geworden, het vechten moe, het wachten de frustraties, kapot was ik. Groot zijn mijn dromen altijd geweest en groot moest het zijn. Nee ik ben niet bang, of wel? Tik, angst angst ansgt en adem. Alle antwoorden liggen recht voor je neus maar je wil het niet zien zoals een man het pakje boter in de koelkast niet ziet liggen. Maar ik sta toch open, ik kijk toch, ik luister, lees, heb honger, tik en tuimel, opnieuw. Jij weet heel goed wat je moet doen, stop met vluchten. Adem, ik kan niet vluchten want er staat steeds die muur die me tegenhoud, me pijn doet. Adem. Tik. Buiteling. Moet ik het dan doen? Ik blaas mijn adem uit, de bellen strelen langs mijn wangen en benemen me het zicht. Het brilletje maakt een plop geluid als ik het van mijn hoofd trek. Snel klim ik het laddertje op en loop naar de douches. Ik ga naar Taiwan, ja ik ga het gewoon doen. Het water is heet, te heet en ik sta hardop te lachen. Ja, ja ja ja, ik doe het.