#102 Vriendinnen

‘Dat méén je niet.’ ‘Jawel…’ ‘Jullie horen bij elkaar. Hier ga je spijt van krijgen.’ ‘Ik heb er lang over nagedacht. Als ik nu de knoop niet doorhak doe ik het nooit.’ ‘Suus, je hebt werkelijk geen idee wat het betekent om iedere dag alleen thuis te komen.’ ‘Mij lijkt dat juist zalig. Eindelijk rust. Ik heb ruimte nodig.’ ‘Dus je wilt die gezamenlijke jaren zomaar overboord gooien, alsof het niets is.’ ‘Wat doe jij weer dramatisch, Marloes. Wat denk je, dat alles van een leien dakje gaat?’ ‘Nee, maar ik heb altijd bewondering voor jullie, zoals jullie sámen alles oplossen.’ ‘Ja, en compromissen sluiten. Daar weet jij niets van. Jij kunt doen wat je wilt.’ ‘Hij is na vijfentwintig jaar nog steeds gek op je.’ ‘Ik stik in dit huwelijk.’ ‘Ik zou alles geven voor zo’n man.’ ‘Hoe bedoel je?’ ‘Jij gooit iets kostbaars weg. Hij gaat niet eens vreemd.’ ‘Je bedoelt dat hij niet voor jouw charmes valt wanneer je weer eens met je kont loopt te draaien.’ ‘Suus! Dat bedoel ik helemaal niet.’ ‘Ik zie het heus wel hoe je naar hem kijkt.’ ‘Hij mag er best zijn voor zijn leeftijd, maar…’ ‘Jij met je strakke lijf. Na drie kinderen hangt het bij mij hier en daar.’ ‘Ik heb nóóit ook maar iéts met jouw man gehad, Suzanne.’ ‘Nee, inderdaad. Dankzij zíjn terughoudendheid.’ ‘Hoor eens wat je zegt. Je bent jezelf niet. Bovendien, je hoeft hem toch niet meer?’ ‘Wanneer jij ook maar één vinger naar hem uitsteekt, dan…’ ‘Als hij vrij is heb jij daar niets meer over te zeggen.’ ‘Je bent mijn beste vriendin, Marloes, ik vertrouwde je…’ ‘Weet je waarom ik onverwacht binnenwip?’ ‘Hoezo?’ ‘Ik heb eindelijk een leuke man ontmoet.’ ‘Oh…’ ‘Maar, succes met je beslissing.’