Geen enkele reden die ik aandraag, zal in Jolijns ogen een legitieme zijn. Mevrouw quilt-met-een-hoofdletter-Q zou niet begrijpen dat ik er geen ene donder meer aan vind. Dat eindeloze gepriegel met lapjes stof, festonsteken en borduursels. Dat ik me vorig jaar door haar heb laten overhalen, zat hem enkel en alleen in m’n burn-out. Het handwerken zou mij goed doen, zei ze. Met naald, draad en stof lekker creatief bezig zijn om getob en gepieker te verdrijven. Dat lukte ook zeker. Maar nu ben ik in zoverre hersteld, dat ik ook op mijn fiets, in de tuin of tijdens de afwas kan stoppen met piekeren en bovendien ruimte kan maken voor positieve gedachten in mijn hoofd. En dat komt heus niet door mijn wekelijkse portie vitamine Q, zoals Jolijns vriendin Marianne dat altijd gekscherend noemt (…). Nee, dat heb ik grotendeels te danken aan Rick, die mij met eindeloos geduld de beginselen van mindfulness heeft bijgebracht. Ach, en ik ben het geklets ook zo zat. Tijdens de twee uurtjes in Jolijns serre wordt het hele dorp uit en te na besproken. Licht afwijkend gedrag wordt gezien als bedreiging en dient zo snel mogelijk te worden geneutraliseerd, aldus de quiltende medemens (en zij kunnen het weten, moeten we maar denken). Ik doe het zo: ik zeg ze gewoon dat ik weer wat meer uren mag gaan werken van de bedrijfsarts! En dat die uren nu nét samenvallen met het quilten, ja… dat is pure overmacht natuurlijk.