schrijfopdracht # 101 - gebed van een weeskind

Gebed van een weeskind. Onze Lieve Heertje, hoe komt het dat ik altijd zo gepest word? Ik kan er toch niets aan doen dat ik een weeskind ben? Ze zien het aan mijn schortje. Een blauw/wit gestreept schortje dat alle weesmeisjes dragen. “Wezenkind, je onderbroek stinkt!” De hele bende rent achter me aan terwijl ik vlucht met mijn broek vol kaka. Eerst stonden ze op de speelplaats in een kring om me heen. Probeerden me te slaan. Trokken gemeen aan mijn vlechten. Geen wonder dat ik het van angst in mijn broek heb gedaan. Maar ik heb van me afgebeten. Morgen zal de mamma van Truus aan de schoolpoort staan. Vertellen dat ik haar kind gebeten heb! Gelukkig is de directeur van de school mijn beste vriend. Ik mag veel bij hem in zijn bureau plaatjes kleuren. Hij heeft lieve ogen achter ronde brillenglazen. Ik draag ook een bril. Behalve “wezenkind” schreeuwen ze ook “brillenjood” achter me aan. In het tehuis zullen ze ook weer kijven. Ik zal naar de slaapzaal gestuurd worden. Zonder eten naar bed. Ik zal aan het raam gaan zitten en naar de andere kinderen kijken die in de speeltuin op de schommels heen en weer zwaaien of op de wip zitten. Ik doe dat ook zo graag, maar Onze Lieve Heertje, ik word er altijd afgeduwd door de sterkere en grotere kinderen. Ik wil graag bij U komen wonen. Op de Zondagsschool wordt uit de Bijbel voorgelezen. Jezus ziet de kinderen graag. “Laat de kinderkes tot mij komen”, zegt Hij. Ik hoor dat graag. Daarom, Onze Lieve Heertje, haal mij hier weg. Ik wil hier niet zijn. Alstublieft. Ik voel me hier niet thuis. Ik hoor hier niet!