Het ging me makkelijker af dan ik had verwacht. Geen tranen, geen grootse uitbarstingen. Alleen een gevoel van intense innerlijke rust. Ik wist meteen dat ik de juiste beslissing had genomen toen ik De Dodelijke Driehoek verliet. Ik heb bijna een jaar gewerkt onder De Hofnar en zijn metgezellen Professor Trammelant en Pietje Pattex. Het zijn alle drie namen waar ik nog steeds koude rillingen en vochtige ogen van krijg. De Professor leek een bijna seksuele kick te krijgen van het scheppen van chaos en wanorde, en Pietje Pattex kon zeer creatief uit de hoek komen met secondelijm. En dan was er nog de Hofnar, de minst erge van de drie, en degene waar ik de meeste tijd mee heb doorgebracht. In het begin was het nog leuk. Dan moest je van de Hofnar een bank beroven, verkleed als clown, in een strakke maillot die je testikels afkneep. Daar kon ik mee leven, en kreeg ik het gevoel dat ik de medewerkers niet met een levenslang trauma opscheepte. Want wie liet zich traumatiseren door een clown? Maar de Hofnar begon steeds gewelddadiger te worden. Scheen door zijn denkbeeldige vriend te komen die hem dingen influisterde. Zijn oplopende sadisme tijdens de overvallen toonde aan dat ik gewoonweg niet kil en meedogenloos genoeg was om het in deze tak van sport te halen. De emmer liep over toen hij mijn maat Onno Oelewapper een exploderende sigaar cadeau gaf. Klinkt misschien grappig, maar dat viel in de praktijk zwaar tegen. Ik zag namelijk hoe zijn hoofd er daarna uitzag. Dat was precies een week geleden. Diezelfde nacht glipte ik ongezien het hoofdkantoor uit. Sindsdien ben ik wanhopig op zoek naar een baan. Misschien heeft die Turkse pizzeria nog behoefte aan een veertigjarige bezorger met een strafblad…