Het voelt alsof we al duizenden jaren bij elkaar zijn, het lijkt wel oneindig. Na zo een lange tijd heb ik het wel gezien. Elke avond hetzelfde ritueel, tot in de vroege uurtjes drinken en dan de hele dag in bed hangen. Sociale interacties blijven minimaal en het is altijd dezelfde groep. Je raakt uitgekeken op elkaar, het gebeurt. Lang heb ik er over nagedacht om te verhuizen. Ons onderkomen is donker en vochtig, er is totaal geen sfeer. Maar dan denk je terug aan de vele verhuizingen die al plaats hebben gevonden. Altijd weer op zoek naar nieuw bloed. Uiteindelijk wordt het nieuwe onderkomen haast onbewoonbaar en begint alles weer opnieuw. We kunnen niet een, twee, drie een woningvereniging bellen, die zijn allang gesloten als wij wakker worden. Ik ben tot de conclusie gekomen dat we elkaar niets meer te vertellen hebben en dat afscheid nemen de beste oplossing is. Ook al zal ik de botte humor van Vladimir en het hemelse gezang van Belladonna gaan missen. Ik heb genoeg afdrukken in deze wereld gezet, tijd om dit leven achter me te laten, hopend dat een volgend leven mij meer voldoening kan geven. Het kraaien van de haan heeft nog nooit zo goed geklonken. Ik sta op. Een dagdeel dat volledig onbekend is. Terwijl ik de trap naar boven neem houd ik er rekening mee dat ik de anderen niet wakker maak, die zullen vast en zeker protesteren. Een nieuwe geur komt binnen, die van de ochtenddauw. Ik open de achterdeur en loop naar de versleten schommel die de afgeleefde tuin siert. Hoor de vogels fluiten, het doet me goed. Tevreden kijk ik naar de zonsopkomst.