Omdat ik de afgelopen nacht pas weer op mijn berg zat en nu geen tijd meer heb voor iets nieuws, maar toch nog iets wil plaatsen omdat het opdracht 100 is en ik zoveel kinderen blij zag rondhuppelen, een gedichtje uit mijn kinderboekje-manuscript. Een dialoog tussen een proper dametje en een eigenwijs kereltje. (Of tussen een kleurig en geurig Frans zeepje en een vrolijk Nederlands krijtje. ;) ) Zeepje Sop en Krijtje Wijs Zeepje Sop is heel veel kleuren Kleuren van de fijnste geuren: roze wordt ze van frambozen, rood van echte liefdesrozen Kokos maakt haar stralend wit, alsof ze in haar bruidsjurk zit Vanillepudding en citroen kleuren haar zachtgeel en groen Oranje, lila, nat of droog, met kleuren van de regenboog, sopt Zeepje Sop buitengewoon de aller-vieste handjes schoon En in de wasbak maakt ze gauw met romig sop het water blauw Dat kan ik ook! roept Krijtje Wijs en kleurt verrukt het water grijs Zijn hele krijtje is haast op Wat doe je nu? vraagt Zeepje Sop Ik maak het water van de zee en dat is grijs, kleur lekker mee! Echt niet, zeewater is niet grijs, hoor gekke domme Krijtje Wijs! Oranje, lila, nat of droog, met kleuren van de regenboog, sopt Zeepje Sop buitengewoon de modderigste handjes schoon En in de wasbak is het grijs van al het krijt van Krijtje Wijs Maar waarom dan, vraagt Krijtje Wijs, is onze zee helemaal grijs? Dat is, zegt Zeepje Sop, het zand dat in de golven is beland Want water, dat weet iedereen, daar kijk je meestal dwars doorheen En dan springt zij, het moest gebeuren, PLONS, in de zee! Met al haar kleuren! Ze sopt, ze spoelt en zeeft het zand Ze duikt en zwemt van rand tot rand En zo maakt Zeepje Sop gewoon het grijs van Krijtje Wijs weer schoon En in de wasbak kleurt ze gauw De Nederlandse zee mooi blauw