#100 Door de ogen van een kind

‘Mama, waarom doen die mensen dat?’ ‘Wat, jongen?’ ‘Ze doen boem.’ ‘Oh, eh… dat doen ze voor… hun ideeën. Ze willen een eigen staat.’ ‘Hebben ze dat niet?’ ‘Jawel, soort van. Ze geloven in een god, en ze willen dat iedereen dat doet.’ ‘O, maar je mag toch zelf weten waar je in gelooft?’ ‘Volgens hen niet.’ ‘Waarom?’ ‘Kijk, ze volgen een boek, wat voor hen heilig is. Zij vinden dat anderen daar ook in moeten geloven. Ze denken dat dat de juiste manier is om te leven.’ ‘Maar waarom doen ze hier dan boem?’ ‘Ze zijn boos op ons.’ ‘Op ons? Wat hebben wij dan gedaan?’ ‘Haha, wij niets. De baas van Frankrijk heeft ze proberen te stoppen.’ ‘Stoppen met wat?’ ‘Ze gebruiken veel geweld.’ ‘Waarom?’ ‘Anders krijgen ze hun zin niet.’ ‘O, en omdat de boemers nu boos zijn op de baas van Frankrijk doen ze nu hier boem?’ ‘Ja.’ ‘Dat vind ik stom.’ ‘Er zijn zoveel dingen stom, jongen.’ ‘Waarom kunnen ze niet gewoon praten?’ ‘Weet ik niet, ze willen niet luisteren.’ ‘Hebben ze geen oren?’ ‘Haha, jawel. Ze zijn het niet met ons eens, daarom nemen ze zelf het heft in handen.’ ‘Het hef in wat?’ ‘Het heft in de handen, dat betekent dat ze zelf de baas gaan spelen.’ ‘O, ik vind het maar stom dat ze niet kunnen luisteren, en dat ze het heft door de handen doen.’ ‘Hmm, je zit weer lekker op je praatstoel. Kom op, naar bed!’ ‘Ah, mag ik nog even?’ ‘Nee, genoeg boemboem gezien vandaag.’ ‘Ik wil geen boemboem meer zien. Nooit meer.’ ‘Ik ook niet, ga nu maar slapen. Droom maar over een boemvrije plek.’