“Danielle…” klonk een onbekende mannenstem zacht achter me. Verschrikt keek ik om. Een paar meter bij me vandaan liep een jongen met pikzwart haar. Er ging een rilling over mijn rug en ik trapte wat sneller door. Een stukje verderop zag ik ineens iemand onder een kapotte lantaarnpaal staan en mijn adem stokte in mijn keel, toen ik zag wie het was. Daar was hij weer. “Danielle…” zei hij opnieuw op een angstaanjagende toon. “Hou op!” Ik stuurde mijn fiets een andere kant op, zodat ik niet vlak langs hem hoefde te rijden. Met een bonzend hart, vervolgde ik de route naar mijn kamer. Vlug zette ik mijn fiets in de stalling en liep versneld naar de voordeur van het gebouw. “Danielle…” Mijn hand bleef verstijfd met de sleutel voor het slot hangen. Er verschenen vingers voor mijn mond waardoor ik geen geluid kon uitbrengen, en hij sleurde me bij de deur vandaan. De adrenaline raasde door mijn aderen, maar ik kon er niets tegen doen. Hij was te sterk. Ineens draaide hij me om en duwde me hardhandig met mijn rug tegen de muur. Twee kille ogen staarden in die van mij. “Zwijg of ik maak je af.” Ik knikte angstig. Mijn hart bonsde in mijn keel. Hij haalde zijn hand van mijn mond af en maakte met geweld mijn jas los, terwijl zijn ogen doordringend in die van mij bleven kijken. Hij liet een vinger over mijn wang naar beneden glijden, tot aan mijn sleutelbeen. “Eens kijken of jij net zo lekker smaakt als dat je eruitziet,” zei hij zacht. Vervolgens bracht hij zijn mond naar mijn hals. Ik voelde een venijnige pijnscheut en probeerde uit alle macht de neiging te weerstaan om het uit te schreeuwen.