'Kom, naar de garederobe.' zei ik. 'Nee, straks ziet iemand ons en dan staat het meteen in de bladen.' zei hij aarzelend. Wat wilde ik hem graag. Nu, hier, meteen. Ik wilde de kleren van z'n lijf scheuren. Ik omhelsde hem en begon zijn nek te kussen. 'Pas nou op,' zei hij. 'Straks ziet iemand ons.' Ik trok mijn slipje onder mijn jurkje vandaan. 'Moet ik nog steeds oppassen?' vroeg ik uitdagend. 'Kom mee.' zei hij. Hij pakte mijn hand en nam me mee naar een uitgang aan de achterkant van het gebouw. We liepen naar een garage en stapten daar in zijn Audi. Dat ik dit mag meemaken. Ik had nooit gedacht iemand van mijn 'vrijbrieflijstje' tegen te komen, maar vanavond was het dan toch zover. Tijdens de pauze van het concert had ik hem aangesproken en verteld over zijn aanwezigheid op mijn lijstje. Wonderbaarlijk genoeg was hij erop ingegaan. En nu zat ik dus in zijn auto, op weg naar een avontuur dat te mooi was om waar te zijn. Ik vroeg me af of het wel echt waar was. Ik vond het vreemd dat Mark het echt goed vond dat ik op één van mijn droommannen afstapte. Misschien dacht hij wel dat ik geen kans zou maken. Waarschijnlijk had ik er omgekeerd toch meer moeite mee gehad. Ik zette deze gedachte gauw van me af en besloot van elk moment van deze avond te genieten.