Mijn hotelkamer was op vijf hoog. Na een week besloot ik eens de trap te nemen, maar het trappenhuis bleek onvindbaar. Ik belandde in een zaal met een monumentale trap, waarop heren in rokkostuum en dames in baljurken hadden plaatsgenomen. In de balzaal zelf versperden feestelijk geklede familieleden mij de weg. Gelukkig stond er een rij stoelen tegen de wand, mijn plankier om aan de voet van de trap te geraken. Toen alle dansers waren afgedaald, snelde ik naar boven. Boven was een galerij waar een vrouw zat naast een schoteltje muntjes. “Vijftien minuten springen voor een euro”, zei ze. Pas nu zag ik de trampoline vol joelende kinderen. “Ik zoek de trap naar boven”. “Dat weet ik niet, ik werk hier pas twee maanden.” Ze wees naar een deur in de hoek: “Misschien kan mijn collega u helpen.” Achter de deur was een lange gang met veel deuren. Een piccolo opende de deur waarop het woord TRAP stond geschreven. Bovengekomen stond ik in een restaurant met een bigband op een podium. Een ober snelde mij tegemoet. “Goedenavond, een tafel voor één?” “De trap naar 5 hoog graag.” “Uitstekend, wilt u mij volgen. De ober en ik liepen naar het podium. De ober klapte in zijn handen, waarna de bigband stil viel. “Deze meneer zoekt de trap naar 5 hoog”. Enige bandleden stonden op zodat een deur zichtbaar werd. “Wilt u mij volgen”, de ober beklom het podium en hield de deur voor mij open. “Boven links, uw kamer is de vierde rechts. Weest u alstublieft voorzichtig bij het traplopen.” Hij sloot de deur achter mij en deed hem op slot.