Het knalfeest heeft inmiddels een groot deel van de randstad opgeslokt, en de meeste deelnemers weten niet eens meer hoe lang het al bezig is. Eerst kwam de M.E. wel eens opdagen om de boel uit elkaar te slaan, maar dan ging het feest elders weer verder. Ik denk dat ze het nu maar hebben opgegeven. Ik ben al sinds het begin aanwezig, wanneer dat ook moge zijn geweest. Ik heb alle onsterfelijke feestklassiekers voorbij horen komen: Celebration, 1999, Heb Je Even Voor Mij, Maak Me Gek… Op dit moment sta ik aan de bar, mijn oren worden gevuld door Ich Bin Wie Du van Marianne Rosenberg. Ik zou je kunnen vertellen wat ik heb gezien en meegemaakt, maar veel van die dingen gaan het gezonde menselijke verstand te boven, en ik denk dat ik diep in de shit zal raken als ik dit allemaal open en bloot vertel. Ik heb zojuist wat heet roze en limoengroene pilletjes geslikt in een wanhopige poging om wakker te blijven. Ik opereer nu onder een stuitend gebrek aan slaap. Ik denk dat ik gisteravond in een Dixie drie kwartier in dromenland ben geweest. Ik wil geen seconde van het feest missen, vanavond komen de Toppers langs. Ik voel een koude hand op mijn schouders. “Gezellie man.” Zegt de man tegen mij, tussen likjes aan zijn ijslolly. Hij brengt duidelijk veel tijd door in de sportschool. Ik bekijk hem van top tot teen, en zelfs in mijn slapeloze en benevelde toestand valt mij op dat hij alleen een zwarte leren tangaslip draagt. Er zit een ritsluiting op. Ik wil iets terugzeggen. Nog een lik. Zijn onnatuurlijk lange tong wikkelt zich om de lolly heen als een wurgslang, en het puntje splijt in tweeën… Ik voel iets warms in mijn broek.