Om half zes gaat zijn wekker. Op de tast vindt Jan trefzeker het knopje waarmee hij snel het martelwerktuig het zwijgen oplegt. Marietje heeft een hekel aan vroeg wakker worden. Jan ook, maar Jan is een pechvogel. En pechvogels als hij zingen nu eenmaal van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Als Jan opstaat, denkt hij aan de brief. De brief die hij vier weken geleden van zijn chef kreeg, vlak voor zijn vakantie. Daar stond het, zwart-op-wit. “Vanaf één januari volgend jaar wordt de pensioenleeftijd verhoogd tot vijfenzestig jaar.” Jan had jarenlang, aan wie het maar horen wilde, met veel genoegen laten weten dat hij op zijn vijfenvijftigste “eruit mocht”, dan had hij veertig jaar in dienst van Koningin J & B doorgebracht. Het was gebruikelijk dat werknemers na zoveel loyaliteit beloond werden met een welverdiende retraite. Koningin B besliste anders. Hij mocht nog drie jaar door. Op zijn achtenvijftigste kon hij dan met de VUT, dacht hij, maar ook dat vond Koningin B niet goed. De VUT werd in de ban gedaan. Drieënzestig zou het worden en uiteindelijk werd het vijfenzestig. Dat was twee jaar minder dan de achterblijvers. Zijn collega’s noemden hem een lucky bird. Jan lachte dan wat. Hij moest het nog zien, of de gratie van Koning W hem nu wél zou treffen. Op het bankje buiten, de lunchplek waar hij zijn maatjes met vijfenvijftig, achtenvijftig, zestig, en drieënzestig jaar zag afzwaaien, denkt hij nog wel eens aan de dag dat hij hier aankwam, op de bedrijfsschool. Als een broekie van vijftien meldde hij zich bij een voorman. Jan zou worden opgeleid tot machinebankwerker. Zijn moeder stond die ochtend niet gelijk met hem op, ze had wel de wekker voor hem gezet. Op half zes, zo wreed.