Behoedzaam daal ik via de ronde stalen treetjes van het trapje naar beneden. Onder mij zie ik een mooie duikplek met prachtige vissen en gekleurd koraal. Ik adem rustig in en uit. Rustig beweeg ik mij voort in het water. Eindelijk, daar zie ik mijn lievelingsvis, de Napoleon. Ik moet ernaar toe, denk ik. Ik zwem zijn kant op en ga steeds dieper met hem mee. Adem in, adem uit, adem in, adem uit. Oh, wat een knapperd, ik wil hem aanraken. Ik ben helemaal in zijn ban en het lijkt of hij mij mee wil nemen. Kom maar, lijkt hij mij te zeggen. Ik ga met hem mee. Niet zo diep, roep ik. ‘Kom maar, het geeft niet,’ zegt de napoleonvis mij. Hij zwemt weg van de groep duikers en ik ga met hem mee. Steeds dieper, het licht komt niet zo ver. De kleuren worden minder kleurrijk, het wordt donkerder om me heen. Waar is mijn buddy? Waar is de boot? Ik moet terug. Waar is iedereen? Paniekerig kijk ik rond. ‘Adem in, adem uit,’ zegt Napoleon mij. ‘Rustig blijven, kom maar.’ Waar is mijn buddy? vraag ik mij af. Ik zwaai driftig met mijn armen, waardoor mijn ademautomaat uit mijn mond floept. Ik probeer hem met een achterwaartse armzwaai terug te vinden. En nog een keer. Het lukt me niet. Ik krijg geen lucht meer… Ik zie mijzelf afzinken, steeds dieper, dieper en dieper. Paniek...de doodsangst in mijn ogen, alsof ik mijzelf in de spiegel aankijk. Mijn gestrekte armen, die mijn buddy willen grijpen. Ik gil. Dan verlies ik het bewustzijn en zak weg in een peilloze diepte… Bij de landing, word ik zacht heen en weer geschud. ‘Wakker worden Sophie,’ zegt mijn man. ‘Je hebt naar gedroomd,’ zegt hij dan.