Raadsel van de nacht Alles om mij heen is zwart. Het lijkt wel alsof het zwarter steeds zwarter wordt. De ruimte komt verder op mij af. Ik krijg geen lucht, en voel angst. De angst van het niet weg kunnen benauwd mij. Ik zie een streepje licht welke mijn ogen naar een groter licht lijd. Ik zie buiten, daar zou ik nou graag willen zijn. Dan was ik niet hier in de ruimte, waar angst bij mij door merg en been trekt. Maar ik weet niet of ik het licht ooit nog zal zien. Een arm die ik omhoog til word door een zwaar gewicht naar beneden gedrukt. Mijn pols wordt gewurgd door een gigantische wurgslang die op mij ligt, en mij tot zich heeft toe geëigend. Ik ben zijn speeltje, zijn prooi. Zijn gladde huid geeft een soort slijm op mij, het idee dat het mij raakt doet mij walgen. Zijn adem ruikt naar zijn overwinning. Ik wil weg uit deze nachtmerrie van angst en dominantie. De slang is blij, hij gaat met zijn tong over mijn lichaam en likt mijn borsten. Ik wil dit niet. Waarom ik? Hoe zeer ik ook beweeg hoe meer de slang zich om mij heen klemt. Ik voel me machteloos. Ik hoor hem kreunen en slissen van genot. Het genot van mij meester te hebben gemaakt, van algehele overwinning. “Bonk!” Daar lig ik ineens op de grond. Ik open mijn ogen, en kijk om mij heen. Ik voel mezelf duizelig, en vraag mezelf af hoe ik hier terecht gekomen ben. Ik geen vat kan hebben op welke herinnering wel echt of niet echt is. Na dat flesje ‘cola’ weet ik niks meer, en blijft de rest van de nacht voor mij een raadsel van werkelijkheid en fictie.