Doordat ik mijn auto total loss had gereden, was ik genoodzaakt om een dag met het openbaar vervoer te reizen (tip, ga nooit rijden onder de invloed van verdovende middelen, ook al was het de schuld van de fluorescerende eekhoorn). Desalniettemin als je tien jaar, dag in dag uit met de auto naar het werk rijdt en dan in een trein stapt, gaat er een wereld voor je open. Het is alsof je betaalt voor een half uur durende kermisattractie. Het meisje naast me had een grijns op haar gezicht van Hier tot Merkelbeek. Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden en zij kon die van haar niet sluiten. Haar blik zag er paniekerig uit. Aangezien ik niet asociaal wilde zijn, vroeg ik haar wat voor een opleiding ze deed. ‘Moweff.’ is alles dat ik hoorde. ‘Studie Waffen SS, pittig. Derde Reich, sorry, jaar?’ Ze liet duidelijk merken geïrriteerd te zijn door mijn opmerking. Ondertussen had ze al twintig keer haar telefoon voor haar gezicht gehouden. Ze had foto’s van zichzelf gemaakt en deze deed ze loadup (of zoiets). Op het scherm verschenen berichtjes, zoals; “Perfecte pose, Shaniqua” en “Je lach is niet te missen”. Gelukkig arriveerde ik op mijn bestemming. De conducteur deed een onverstaanbare mededeling en de trein begon vaart te minderen. Ik stond op en liep langs het meisje door. Terwijl ik naar de uitgang liep voelde ik me een paar seconden een glamourster. Van alle kanten werd er met camera’s geflitst. “Wat een eer” dacht ik nog bij mezelf. Echter toen ik links en rechts keek, staarde iedereen me aan met een maniakale grijns. Ik begon het op een lopen te zetten en rende de trein uit. Bij het zebrapad stond een oude mevrouw met een wandelstok. Eindelijk weer normaal volk, kom laat ik haar helpen. ‘Mevrouw, zal ik u…’ Met een grijns draaide ze zich om en hield de stok (met de telefoon erin) voor haar gezicht.