Haar mobiel ging. Ze greep hem tussen de bank vandaan en nam op. “Met Anna.” “Ik heb…” de telefoon stoorde. Ze drukte de beller weg. Ze zag dat het haar vriendin Ella was die gebeld had. Ze belde met de vaste telefoon terug. “Hallo Ella?” “Pap, dat is toch niet handig over de telefoon!” werd er aan de andere kant gefluisterd. “Ja, hallo Anna?” “Ja, wat is er?” “Ik lig weer in het ziekenhuis. Mijn organen…” Ella zuchtte diep en blies vervolgens in de hoorn. “Wat is er mis?” “Mijn hart en longen worden weer afgestoten. De medicijnen helpen niet meer.” Ze hoorde hoe Ella haar tranen probeerde te bedwingen. Ze kreeg zelf een brok in haar keel. “Prednison kuur?” kreeg ze er met moeite uit. “Al gehad, werkte niet. Ik ben bang...” “Haar vader hier, Ella moet rusten ze heeft hele hoge koorts.” De verbinding werd verbroken. Haar handen waren klam. Ze liet zich op de grond zakken. Afstoting, het grootste gevaar als je getransplanteerd bent. Zelf had ze ook een donor hart en longen gekregen, alweer vijf jaar geleden. Ella was net een jaar geleden getransplanteerd. Onthutst bleef ze een tijd lang zitten. Toen ze om zich heen keek was het donker, tien uur. Tijd voor haar medicijnen. Ze had de vader van Ella gezegd dat ze op bezoek kwam. Ella had ze nog nooit eerder ontmoet maar via het ziekenhuis waren ze als lotgenoten aan elkaar gekoppeld. Toen Ella getransplanteerd werd, was ze blij voor Ella geweest. Een jaar geleden. Nu zagen ze elkaar voor het eerst en het laatst. Ze kwam binnen met tranen in haar ogen. De vader van Ella liep zonder een woord te zeggen de gang op. Ella lag aan de beademing. Ogen dicht. Toen drong het tot haar door. Ze lag daar zelf.