#98 Nadat de dood ons scheidt

Als hij zegt dat hij weg gaat raakt ze in paniek. “Je bent zo bezitterig”, zegt hij, “Je verstikt me.” Ze vliegt hem aan. Dat heeft hij wel verwacht, maar haar heftigheid en kracht verbijsteren hem. Haar handen zitten om zijn nek en laten niet meer los. Met een klap valt hij op de grond. Ze zeult hem naar de auto en rijdt met piepende banden weg. Een stil plekje in het bos wordt zijn graf. Pas dan dringt de ernst van de situatie tot haar door. De buren hebben vast de ruzie gehoord, net als zijn val en haar wegrijden. Ze weet vrijwel zeker dat niemand iets gezien heeft. Op de terugweg rijpt een plan. Ze parkeert de auto aan de rand van de stad, sleutel in het slot. Het is nog een stuk lopen, maar ze is thuis voordat de eerste buren wakker worden. Onhoorbaar draait ze de sleutel in het slot. Nadat ze alle lampen heeft uitgedaan, slaapt ze een gat in de dag. Na drie dagen doet ze aangifte van vermissing. Ze biecht op dat hij na een ruzie boos is weggereden. De buren bevestigen het verhaal van de ruzie en de wegrijdende auto, die later wordt teruggevonden in een tweedehandsautozaak. Maar wat was die enorme klap? Ze weet het niet meer, zegt ze, waarschijnlijk een weggesmeten stoel. Tot op hoge leeftijd gaat ze zondags naar het bos om lieve woordjes te fluisteren.