Verdomme hé, klote hokjesmaatschappij. Elize stampt naar buiten, haar kaken geforceerd op elkaar geklemd. Wat denken ze wel: uw zoon moet naar de psychiater pfff. De zware schoolpoort valt achter haar in het slot, zwaar als van een vesting. Het zoveelste gesprek met de zorgcoordinator; waarom haar kind niet even normaal kan doen, gewoon op zijn stoel blijven zitten en niet altijd van die rare antwoorden geven. Zien ze dan niet dat hij een genie is? Dat hij het lef heeft om naar beneden te kijken, opzij, naar boven en niet star recht voor zich uit, zoals al die arme schapen in deze leerfabriek. Moeten het dan allemaal klonen zijn van de perfectie. Nou ja perfectie, is het dan zo begeringswaardig om je klaar te stomen voor 40 jaar buro werk met een mooi diploma aan de muur. Ja hij is een beetje vreemd, haar jongen, met zijn helblauwe ogen die zo doorzichtig zijn dat je een blik in zijn ziel kan werpen, tenminste als hij je de toegang geeft. Hij is niet goed in stilzitten of rekensommen maken maar tijdens de les verzint hij de meest onwaarschijnlijke verhalen terwijl hij uit het raam naar de wolken staart. Hij ziet de kleine mannetjes in de dakgoot die naar hem zwaaien en hoog giegelen om dan op hun bokkepootjes weg te galopperen over het dak. Hij ziet de mier die zijn familie om het opstakel heen manoeuvreert door op zijn fluitje te blazen. Kort is rechtdoor, lang is linksaf, rechts is... Bam. Wat was dat? Geschrokken kijkt ze recht in de ogen van de duidelijk kwade bestuurder die tegen haar bumper plakt. “Mevrouwtje, het is niet de moment om wat te zitten dromen he, tis hier wel de openbare weg en ...” “Oh sorry meneer, ik zag een klein mannetje, of was het een dier? Dat vanuit de dakgoot naar me zwaaide” Een gezicht dat langzaam steeds roder wordt, schreeuwt woorden die ze niet kan verstaan. “Sorry, wij lijden aan het Bosch syndroom en het is zeer besmettelijk”. Ze begint zo hard te lachen dat de arme man niet weet of hij de politie moet bellen of toch beter het witte busje.