“Mama, ik wil graag die Lego set van X-men versus the Sentinel.” “Dan moet je sparen, jongen. Je krijgt zakgeld.” Twee dagen later kwam hij thuis van school. “Mama, ik ben naar het snoepwinkeltje geweest.” Hij liet me een gevulde puntzak zien. “Hm,” ik aarzelde, “dat is wat langer sparen voor je Lego.” Hij hoorde me niet, of deed alsof. Ik wist het niet. ’s Avonds kwam hij opgewonden bij mij zitten. “Zeg mama, er is nog een andere Lego set die ik graag wil hebben.” Ik zei niets maar trok wel veelzeggend mijn ogen open. “’t Is goed, ’t is goed, ik zeg al niets meer,” klonk hij verontwaardigd voor hij verdween.