Het had zo de scene van een kitscherig Bob Ross-schilderij kunnen zijn. Mierzoet, en bijna niet te omschrijven zonder dat het klinkt alsof Maria je ieder moment zingend tegemoet kan dansen, haar armen gespreid en haar rokken bollend in de wind, om je te vertellen dat de heuvels leven. Zo ver het oog kon reiken waren er zeeën van bloemen, ze bloeiden zo uitbundig dat ze zelfs op de Gay Pride nog op zouden vallen, en maakten de lucht nog zwaarder van parfum dan mevrouw de Bruin op de hoek. Maar noch het zien van Bob Ross, Maria, de Gay Pride of mevrouw de Bruin op deze glooiende heuvels had me meer kunnen overvallen dan hetgeen ik nu mocht aanschouwen. Even knipperde ik met mijn ogen. Zag ik het goed? Nee, het kon niet waar zijn. Verbazing maakte plaats voor blinde paniek. Vliegensvlug schoot mijn hand naar mijn broekzak. Shit, geen telefoon. In een flits zag ik hem op het aanrecht liggen, even terugtrekken in de natuur had ik gedacht. Ik sloot mijn ogen. Adem in, denk na. Kom op, sneller, doe iets! Ik voelde mijn hart overal kloppen, zelfs in het puntje van mijn neus. Kon dat überhaupt? Wat had de therapeut ook alweer gezegd? Oh ja, relativeer. Kom op Nienke. Beide voeten op de grond. Ogen open, adem in, adem uit. Je angst is wel echt maar niet terecht. Anatidaephobia, had dokter Rutten het genoemd.