Ik baal. Een lesvrije dag en mama vindt me net te jong om alleen thuis te blijven. “Ik moet naar Zwolle en je gaat met me mee,” met een blik die mij een verveelde zucht ontlokt. “Komaan, ik kan toch naar Thomas? Of Sam?” “En de hele dag met die onmogelijke computerspelletjes bezig zijn zeker? Niets van.” Ik sakker inwendig dat ik mijn spreekbeurt voor ’s anderendaags het voorbije weekend al heb voorbereid. En nu zijn we hier, na een ellenlange rit. Mijn duimen zijn stijf van op mijn smartphone te tokkelen en mijn oren krijgen opnieuw de werkelijke wereld te horen. Mama moet wat rondjes rijden om de wagen weg te krijgen. Ze vloekt, wat in tegenspraak is met de bruisende sfeer die hier vandaag heerst. Muziek in de straten, sinaasappelkleurige vlaggetjes en de uitbundigheid stijgt ten top wanneer ik merk dat een bekend echtpaar zich tussen de menigte begeeft. Een grote-en-kleine-mensendrukte op de marktpleinen. De feestvierders maken hun eigen zon wanneer de hemel overtrekt. Geen enkel relletje, de mensen zijn vandaag één. Voor ze gaat, drukt mama mij twintig euro in de hand. “Koop je maar wat, er zijn genoeg standjes. Beloof me één ding, geen PC-games.” ***** (een exacte sfeer weergeven is voor mij, als Belg, onmogelijk)