Het is Koningsdag, er lopen veel mensen over de kindermarkt, allemaal dragen zij één en dezelfde felle kleur. Op de achtergrond hoor ik het volkslied minstens drie keer, één keer afgespeeld op een draagbare cd-speler, één keer gespeeld door een vriendinnetje van school op de blokfluit een stuk of drie kraampjes rechts van mijn kraam en tenslotte één keer door mijn buurman die mee probeert te neuriën maar daar niet zo goed in slaagt. Ik kijk naar de spullen voor mij, sommige dingen wilde ik eigenlijk niet wegdoen. Nog geen twee maanden terug sliep ik met Lotje, een knuffelbeer, en las ik dagelijks verhaaltjes uit ‘365 konijntjes’. Een meisje stopt voor mijn kraam, door haar blonde haren zijn rode, witte en blauwe linten gevlochten, op haar hoofd is een gouden kroontje geschminkt. Ik zie dat ze kijkt naar Lotje, ik hoop dat ze doorloopt, maar dat doet ze niet. “Hoe veel kost deze beer,” vraagt ze. Even twijfel ik, wat ga ik antwoorden? Zeg ik dat Lotje niet te koop is? Lotje is mij heel veel waard, onbetaalbaar. “Twee euro vijftig,” zegt mijn moeder die plots achter mij staat. Ik bijt op mijn lip. Het meisje rekent af bij mijn moeder en ik geef haar de beer. “Ze heet Lotje,” zeg ik nog. Het meisje knikt, bedankt me en loopt door, met Lotje, twee euro vijftig.