#89 Kwijt

Het was druk op de markt. Met haar ene handje in haar moeders hand en de duim van de andere in haar mond, huppelde Petra vrolijk tussen de mensen door. Terwijl haar moeder een zak vol appels afrekende en in haar tas naar haar portemonnee grabbelde, draaide Petra zich om en keek naar de kleurige mensenmassa die langs de kraampjes schuifelde. Ze trok aan de jas van haar moeder toen een oudere man in een jurk en een enorme tulband op zijn hoofd langs schreed. ‘Moet je kijken, mama’, klonk Petra’s zachte stemmetje, ondertussen omhoogkijkend naar haar moeder. Haar ogen werden groot toen ze, in plaats van haar moeder, een enorme zwart bebaarde man naar beneden zag kijken, verbaasd waarom zo’n klein meisje aan zijn jas trok. ‘Mama?’, fluisterde Petra nog een keer terwijl ze om zich heen keek. Nergens zag ze de beige regenjas van haar moeder. “Mama!, riep ze nu luidkeels, terwijl dikke tranen opwelden en haar lip begon te trillen. ‘Kan ik je helpen, meisje?’ De reus met zijn zwarte baard boog zich over haar heen en pakte haar schouder vast. Petra rukte zich los en begon te rennen tussen de honderden mensen door, ze duwde tegen kinderwagens en wurmde zich langs dikke derrières. Ze had het gevoel dat ze geen adem meer kreeg. Op een open plekje keek ze verwilderd om zich heen. Haar hartje klopte razendsnel. Waar was ze, waar was haar moeder? Happend naar lucht balde ze haar vuistjes. De mensenmenigte wervelde om haar heen als een grote, kleurrijke tornado. Petra sloot haar ogen, ze had zich nog nooit zo alleen gevoeld. ‘Waar was je nou, vervelend kind’. Ruw werd Petra in haar nek gepakt. Dolgelukkig keek ze haar moeder aan. ‘Ik was je kwijt mama’, zei ze zachtjes nasnikkend.