Marietje, Roos gaat voor gaas bij deze klassieker. Slimme keus, maakt elke reactie (van Roos) geloofwaardig :) let wel op je formuleringen, paar dingetjes: 'Er ontsnapt Roos een ingehouden snik.' - een ingehouden snik ontsnapt haar 'Vioolmuziek zwengelt aan' - zwelt aan 'en omhelst het kussen dat haar verdriet smoort.' - en omhelst het kussen om haar verdriet te smoren. (soms heb je meer woorden nodig. Het kan ook korter: 'en smoort haar verdriet in het kussen')

Dingen die je ziet of leest kunnen je in je eigen verdriet raken en helpen bij het verwerkingsproces. Mooi geschreven, Marietje.

Fijn weer wat van je te lezen Marietje. Mooie dramatische tekst. Lange zinnen maken het nog dramatischer. Graag gelezen!

@Rozenmarietje, Scarlets tekst kan niet stuk. Het is van een ontwapende eenvoud. Kon ik maar zo denken. ;) Ik ben weer eens zo vrij: Je ogen spreiden kan m.i. niet. Wel je benen. [ ... als ze opkijkt de camera in.] Als ze de camera inkijkt? grazy = crazy Voor wat betreft het smorende kussen ben ik het met @janp eens ondanks je strubbelingen. [Zo onopvallend mogelijk veegt ze de tranen van haar wang met haar mouw.] Zo onopvallend mogelijk veegt ze met haar mouw de tranen van haar wang. Melodieuzer? Je was weer eens verrassend. :)

Oh, Marietje, ik was helemaal mee met het verdriet van Scarlett. Ik heb de film al zo dikwijls bekeken, maar ze blijft me boeien. Prachtscène aan het eind van "tomorrow is another day." Zo'n sterke, eigenwijze vrouw die Scarlett O Hara. Mooi beschreven hoe je opgaat in het verhaal! :o

Dag Marietje, Ik ga niet meer in op de kleine correcties van Mili. Wat dat kussen betreft, ik begrijp je wel. Het is niet eerst verdriet dat opduikt, gevolgd door het vastpakken van het kussen. Het moet omgekeerd gezien worden, d.w.z. het gaat om het vastgrabbelen van een kussen ter vervanging van iemand die er niet is, waardoor het besef van eenzaamheid groter is dan ooit, gevolg: tranen. Misschien moet je het toch anders schrijven als je bedoeling niet overkomt zoals je wil? (... en omhelst het kussen. Het voelt koud aan en biedt haar niet datgene waar ze nu het meest behoefte aan heeft. Tranen beginnen te druppen en maken donkere plekjes op de stof.) Nu ja, ik zeg maar wat, voor mij hoeft het niet! Tearjerker! Eigenlijk is deze film bekijken het slechtste wat ze kan doen, wat een contrast: Scarlett hoopt op een nieuwe dag en nieuwe mogelijkheden, terwijl bij Roos de tranen eruit springen. Roos weet dus dat zij geen hoop meer moet koesteren... (Roos en Jara? Het staat mij voor dat die namen in je chicklit boek te lezen waren. Je bent er dus nog altijd aan bezig, las hierboven over een vermoeiende dansscene!)

Marietje, Van chicklit schrijfster naar dramaqueen ;). Ik vind het leuk, deze integratie van tv fragment in je verhaal. Ik zat wel een beetje raar te kijken naar het linker- en rechteroog. Weet niet zo goed wat ik me daar bij moet voorstellen. Het linkeroog wordt gedept, het rechteroog wordt vochtig? Graag gelezen.

Marietje, ik heb je verhaal verschillende keren gelezen. Heel knap hoe je film en toeschouwer met elkaar verweeft. Maakt me nieuwsgierig naar je manuscript/boek.